uczeń (język polski)

uczeń (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈuʧ̑ɛ̃ɲ], AS: [učẽń], zjawiska fonetyczne: nazal., ​

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) eduk. ten, kto się uczy, pobiera naukę; zob. też uczeń w Wikipedii

(1.2) zaw. najniższy stopień kwalifikacji zawodowych

(1.3) kontynuator czyjejś teorii, nauki lub twórczości

(1.4) rel. ten, który pobiera naukę u mistrza duchowego

odmiana:

(1.1-4)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	uczeń	uczniowie
dopełniacz	ucznia	uczniów / rzad. uczni[1][2][3][4]
celownik	uczniowi	uczniom
biernik	ucznia	uczniów / rzad. uczni
narzędnik	uczniem	uczniami
miejscownik	uczniu	uczniach
wołacz	uczniu	uczniowie

przykłady:

(1.1) Pierwszego września, co roku uczniowie zaczynają naukę.

(1.2) W piekarni „Pączek” pracuje dwóch uczniów: Marcin i Adrian.

(1.3) Platon był uczniem Sokratesa.

(1.4) To powiedziawszy Jezus wyszedł z uczniami swymi za potok Cedron^[5].

składnia:

kolokacje:

(1.1) dobry / wzorowy / zdolny uczeń • dwójkowy / trójkowy / czwórkowy / piątkowy / szóstkowy uczeń

synonimy:

(1.1) student, słuchacz, uczniak, adept, elew; gw. (Górny Śląsk) szkolok, szkolorz, żoczek

(1.2) praktykant, terminator, adept, początkujący, debiutant, stażysta, czeladnik, pomocnik, asystent, aplikant

(1.3) zwolennik, stronnik, poplecznik, towarzysz, akolita, adept, wyznawca

antonimy:

(1.1) nauczyciel, wykładowca

(1.2) mistrz, luminarz

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) gimnazjalista, licealista

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. nauka ż, nauczanie n, nauczyciel mos, nauczycielka ż, uczniak mos, nauczka ż

forma żeńska uczennica ż

czas. uczyć ndk., nauczyć dk., nauczać ndk., wyuczyć dk., douczyć dk.

przym. uczniowski, uczony, wyuczony, naukowy, wyuczalny

przysł. uczenie, naukowo

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

zob. też uczeń w Wikicytatach

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) schoolboy, pupil, student, apprentice; (1.3) disciple, acolyte
• arabski: (1.1) طالب, تلميذ
• baskijski: (1.1) ikasle; (1.2) ikastun, aprendiz; (1.3) dizipulu
• białoruski: (1.1) вучань m; (1.2) вучань m; (1.3) вучань m; (1.4) вучань m
• bułgarski: (1.1) ученик m; (1.2) ученик m; (1.3) ученик m
• chiński standardowy: (1.1) o osobach płci męskiej: 男生 (nánshēng), neutralne płciowo: 学生 (xuéshēng), lm 同学 (tóngxué); (1.4) 学生 (xuéshēng)
• chorwacki: (1.1) učenik m
• dolnołużycki: (1.1) wuknik m
• duński: (1.1) elev w
• esperanto: (1.1) lernanto, disĉiplo; (1.3) disĉiplo; (1.4) disĉiplo
• estoński: (1.1) koolipoiss, õpilane
• francuski: (1.1) élève m, écolier m, adepte m, disciple m
• hebrajski: (1.1) תלמיד m (talmid)
• hiszpański: (1.1) alumno m, estudiante m; (1.2) aprendiz m; (1.3) discípulo m
• interlingua: (1.1) alumno, apprentisse
• islandzki: (1.1) nemandi m, nemi m, námsmaður m
• japoński: (1.1) がくせい (gakusei) 学生
• jidysz: (1.1) תּלמיד m (talmed)
• kabylski: (1.1) abalmud
• kanuri: (1.1) fùwùrá
• kaszubski: (1.1) ùczéń m
• kataloński: (1.1) alumne m, escolar m
• kazachski: (1.1) оқушы
• koreański: (1.1) 학생; (1.2) 학생
• litewski: (1.1) mokinys m
• łaciński: (1.1) discipulus m; (1.3) discipulus m; (1.4) discipulus m
• łotewski: (1.1) skolnieks
• niderlandzki: (1.1) leerling, scholier, student
• niemiecki: (1.1) Schüler m
• norweski (bokmål): (1.1) elev m
• norweski (nynorsk): (1.1) elev m
• nowogrecki: (1.1) μαθητής m
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)
• rosyjski: (1.1) ученик m
• sanskryt: (1.1) शिष्य
• slovio: (1.1) ucxnik (учник)
• staro-cerkiewno-słowiański: (1.1) оученикъ m
• suahili: (1.1) mwanafunzi
• szwedzki: (1.1) elev w; (1.2) lärling w
• turecki: (1.1) öğrenci
• tuvalu: (1.1) tamaliki akoga
• ukraiński: (1.1) учень m
• wilamowski: (1.1) siülbüw m, śülbüw m
• włoski: (1.1) scolaro m, alunno m, allievo m, studente m; (1.2) apprendista m; (1.3) discepolo m; (1.4) discepolo m

źródła: