discipulus (język łaciński)
discipuli (1.1)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski
- (1.1) uczeń[1]
- odmiana:
- (1) discipulus, ~i (deklinacja II)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik discipulus discipulī dopełniacz discipulī discipulōrum celownik discipulō discipulīs biernik discipulum discipulōs ablatyw discipulō discipulīs wołacz discipule discipulī - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. disciplina ż, discipula ż, discipulatus m
- czas. discipulo
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- źródłosłów dla ang. disciple, franc. disciple, hiszp. discípulo, port. discípulo, rum. discipol, wł. discepolo
- uwagi:
- źródła:
- ↑ Alojzy Jougan, Słownik kościelny łacińsko-polski, wydanie V, Wydawnictwo Diecezjalne, Sandomierz 2013, ISBN 978-83-257-0542-8, s. 201.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.