mianownik (język polski)

${\displaystyle {\frac {4}{13}}}$

mianownik (1.2) równy 13

wymowa:

IPA: [mʲjãˈnɔvʲɲik], AS: [mʹi ̯ãnovʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• i → j , ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) jęz. gram. pierwszy przypadek deklinacji, który odpowiada na pytania: kto? co?; zob. też mianownik (przypadek) w Wikipedii

(1.2) mat. w wyrażeniu ułamkowym: część tego wyrażenia umieszczona pod kreską ułamkową; zob. też mianownik (matematyka) w Wikipedii

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	mianownik	mianowniki
dopełniacz	mianownika	mianowników
celownik	mianownikowi	mianownikom
biernik	mianownik	mianowniki
narzędnik	mianownikiem	mianownikami
miejscownik	mianowniku	mianownikach
wołacz	mianowniku	mianowniki

przykłady:

(1.1) Mianownik jest formą wyrazu podawaną w słownikach.

(1.2) W matematyce mianownik musi być różny od zera.

składnia:

(1.1) mianownik + D.

kolokacje:

(1.2) wspólny mianownik • sprowadzać do wspólnego mianownika

synonimy:

(1.1) nominatiwus, nominativus, nominatyw

(1.2) dzielnik

antonimy:

(1.2) licznik

hiperonimy:

(1.1) przypadek

hiponimy:

holonimy:

(1.2) ułamek

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. miano n, imię n, mianowaniec mos

czas. mianować

przym. mianownikowy

związki frazeologiczne:

sprowadzić do wspólnego mianownika • szukać wspólnego mianownika

etymologia:

uwagi:

(1.1) zobacz też: Aneks:Język polski - deklinacja

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) nominative; (1.2) denominator
• asturyjski: (1.1) nominativu m
• baskijski: (1.1) nominatibo; (1.2) izendatzaile
• białoruski: (1.1) назоўны склон m, намінатыў m; (1.2) назоўнік m
• bułgarski: (1.1) именителен падеж; (1.2) знаменател m
• czeski: (1.1) nominativ m, první pád m; (1.2) jmenovatel m
• dolnołużycki: (1.1) nominatiw m
• duński: (1.1) nominativ w, grundledsfald n, nævnefald n; (1.2) nævner w
• esperanto: (1.1) nominativo
• estoński: (1.1) nominatiiv, nimetav; (1.2) nimetaja
• farerski: (1.1) hvørfall
• francuski: (1.1) nominatif m; (1.2) dénominateur m
• galicyjski: (1.1) nominativo m; (1.2) denominador m
• górnołużycki: (1.1) nominatiw m, prěni pad, przest. mjenowak m
• hiszpański: (1.1) nominativo m; (1.2) denominador m
• islandzki: (1.1) nefnifall
• japoński: (1.1) 主格
• jidysz: (1.1) נאָמינאַטיוו m (nominatiw)
• kaszubski: (1.1) nazéwôcz m, nominatiw m, Nz
• kataloński: (1.1) nominatiu m; (1.2) denominador m
• kazachski: (1.1) атау септік
• koreański: (1.1) 주격
• litewski: (1.1) vardininkas
• łaciński: (1.1) nominativus
• mongolski: (1.1) нэрлэх
• niemiecki: (1.1) Nominativ m; (1.2) Nenner m
• norweski (bokmål): (1.1) nominativ m (1.2) nevner m
• nowogrecki: (1.1) ονομαστική ż; (1.2) παρονομαστής m
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)
• portugalski: (1.1) nominativo m; (1.2) denominador m
• rosyjski: (1.1) именительный падеж m; (1.2) знаменатель m
• rumuński: (1.1) nominativ
• słowacki: (1.1) nominatív m, prvý pád m; (1.2) menovateľ m
• szwedzki: (1.1) nominativ w; (1.2) nämnare w
• ukraiński: (1.1) називний відмінок m; (1.2) знаменник m
• węgierski: (1.1) alanyeset
• włoski: (1.1) nominativo m; (1.2) denominatore m

źródła: