mianowaniec (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌmʲjãnɔˈvãɲɛʦ̑], AS: [mʹi ̯ãnovãńec], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.• i → j 

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) pot. pejor. ktoś, kto został odgórnie mianowany na jakieś stanowisko z powodów innych niż merytoryczne

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	mianowaniec	mianowańcy
dopełniacz	mianowańca	mianowańców
celownik	mianowańcowi	mianowańcom
biernik	mianowańca	mianowańców
narzędnik	mianowańcem	mianowańcami
miejscownik	mianowańcu	mianowańcach
wołacz	mianowańcu	mianowańcy

przykłady:

(1.1) Administrowanie państwem jest sztuką o wiele trudniejszą i bardziej skomplikowaną niż szpiegowanie czy prześladowanie przeciwników politycznych: przecież ci nowi mianowańcy nie dysponują wiedzą ekonomiczną ani nie mają pojęcia o problemach społecznych.^[1]

składnia:

kolokacje:

(1.1) mianowaniec aparatu • mianowaniec partyjny

synonimy:

(1.1) przyniesiony w teczce

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. mianowanie n, mianownik m, miano n

czas. mianować ndk.

przym. mianownikowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) określenie pejoratywne, na określenie osób, które objęły stanowisko np. z partyjnego klucza

tłumaczenia:

źródła: