norma (język polski)

wymowa:
​ IPA: [ˈnɔrma], AS: [norma]
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) ogólnie przyjęta zasada; zob. też norma społeczna w Wikipedii
(1.2) wielkość pracy do wykonania w określonym czasie
(1.3) wyznaczona granica pewnej wielkości, której nie powinno się przekraczać
(1.4) techn. dokument standaryzujący działalność badawczą, technologiczną, produkcyjną, usługową; zob. też norma (technika) w Wikipedii
(1.5) typowe zachowanie
(1.6) mat. przekształcenie rozważane w tzw. przestrzeniach unormowanych; zob. też przestrzeń unormowana w Wikipedii
(1.7) mat. podgrupa rozważana w teorii grup; zob. też norma (teoria grup) w Wikipedii
(1.8) mat. odwzorowanie określane w pierścieniach Euklidesa; zob. też pierścień Euklidesa w Wikipedii
(1.9) druk. tytuł wypisany drobnym drukiem pod pierwszą kolumną arkusza drukarskiego[1]
odmiana:
(1.1-5)
przykłady:
(1.1) To, co ona ostatnio wyprawia, przekracza już wszelkie normy!
(1.2) Akord z premią stwarza dodatkowe bodźce do wykonania i przekroczenia normy.
(1.3) Te wibracje zdecydowanie przekraczają bezpieczną normę.
(1.4) Polska Norma PN-EN 50379 omawia wymagania dotyczące przyrządów pomiarowych przeznaczonych do mierzenia stężeń gazów i innych parametrów spalania.
(1.5) Nagrywanie szefa i przez szefa to norma.[2]
(1.6) Normy przestrzeni X są równoważne, jeśli metryki przez nie generowane są równoważne.
(1.7) Norma dla danej grupy to przecięcie normalizatorów wszystkich jej podgrup.
(1.8) W jednym pierścieniu Euklidesa może istnieć wiele różnych norm.
składnia:
kolokacje:
(1.4) zgodnie z normą
synonimy:
(1.4) standard
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. normatywistyka ż, normatyw m, normatywność ż, normalność ż, unormowanie n, normowanie n, normalizowanie n, znormalizowanie n, anormalność ż, normalizacja ż, normatywizm mrz, normatywista m, normatywizacja ż
czas. normować ndk., unormować dk., normalizować ndk., znormalizować dk., normatyzować ndk., znormatyzować dk.
przym. normowy, normatywny, normatywistyczny, normalny
przysł. normalnie, normatywnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) łac.[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „norma” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. ↑ tytuł artykułu w Rzeczpospolitej, dostęp: 2009-08-14
  3. ↑ Halina Rybicka, Losy wyrazów w języku polskim, PWN, Warszawa 1976, s. 14.

norma (język czeski)

wymowa:
​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) norma
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:

norma (język hiszpański)

wymowa:
​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) reguła, zasada
(1.2) norma
odmiana:
lm
(1.1-2) normas
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. normalizar
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:

norma (interlingua)

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik

(1.1) norma
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:

norma (język litewski)

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) norma[1]
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) kalbos norma → norma językowa • išdirbio norma → norma wydajności • muito norma → stawka celna • elgesio norma → norma zachowania się / postępowania • teisės normos → normy prawne • laikytis normų → przestrzegać norm • įtvirtinti normą → zatwierdzić normę • nustatyti normas → ustalić normy • pažeisti normas → naruszyć normy
synonimy:
(1.1) normatyvas
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. normalizacija ż, normalizavimas m, normavimas m, normatyvas m
czas. normalizuoti, norminti, normuoti, sunorminti
przym. normalus, normatyvinis, norminis
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
  1. ↑ Algis Kalėda, Barbara Kalėdienė, Marija Niedzviecka, Lietuvių-lenkų kalbų žodynas. Słownik litewsko-polski, Mokslas, Wilno 1991, ISBN 5-420-00529-8, s. 275.

norma (język łaciński)

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) miara, prawidło, modła, reguła, przepis[1]
odmiana:
(1.1) norma, normae (deklinacja I)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
  1. ↑ Hasło „norma” w: Alojzy Jougan, Słownik kościelny łacińsko-polski, wydanie III, Księgarnia św. Wojciecha, Poznań - Warszawa - Lublin 1958, s. 449.

norma (język węgierski)

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik

(1.1) norma (zasada)
(1.2) ekon. norma
(1.3) druk. norma
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. normázás, normalizálás, normalizálódás
czas. normáz, normalizál, normalizálódik
przym. normális
przysł. normálisan
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:

norma (język włoski)

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) przepis, norma, prawidło
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. normale, abnorme, anormale
przysł. normalmente
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.