bodziec (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈbɔʥ̑ɛʦ̑], AS: [boʒ́ec], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) med. czynnik wywołujący pobudzenie receptorów, pochodzący ze środowiska zewnętrznego lub ze środowiska wewnętrznego; zob. też bodziec (fizjologia) w Wikipedii

(1.2) daw. ostroga

(1.3) przen. podnieta, zachęta

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	bodziec	bodźce
dopełniacz	bodźca	bodźców
celownik	bodźcowi	bodźcom
biernik	bodziec	bodźce
narzędnik	bodźcem	bodźcami
miejscownik	bodźcu	bodźcach
wołacz	bodźcu	bodźce

przykłady:

(1.1) Wzgórze odpowiada za wstępną ocenę bodźców zmysłowych i przesyłanie ich do kory mózgowej (z Wikipedii)

(1.3) Nowa praca jest bodźcem, który go zachęca do dalszej walki.

składnia:

(1.3) bodziec do + D. (czegoś)^[1]

kolokacje:

synonimy:

(1.3) impuls

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

(1.1,3) przym. bodźcowy

(1.2) czas. bodnąć, bóść

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• afrykanerski: (1.3) aandrif
• angielski: (1.1) stimulus; (1.3) incentive
• arabski: (1.3) دفعة ż
• baskijski: (1.1) estimulu
• białoruski: (1.1) раздражняльнік m; (1.3) стымул m, імпульс m, штуршок m
• czeski: (1.1) podráždĕní n
• esperanto: (1.1) stimulo; (1.3) stimulo
• francuski: (1.1) irritation ż
• hiszpański: (1.1) estímulo m, impulso m; (1.2) acicate m, aguijón m; (1.3) incentivo m, estímulo m, acicate m
• jidysz: (1.3) שטופּ m (sztup)
• niderlandzki: (1.1) prikkeling ż
• niemiecki: (1.1) Reiz m
• nowogrecki: (1.1) ερέθισμα n
• portugalski: (1.1) estímulo m
• rosyjski: (1.1) раздражитель m, возбудитель m, стимулятор m; (1.3) стимул m
• szwedzki: (1.1) stimulans w; (1.2) sporre w; (1.3) stimulans w, sporre w
• ukraiński: (1.1) подразник m, збудник m
• węgierski: (1.1) inger
• włoski: (1.1) stimolo m

źródła: