fuma (język polski)

wymowa:
IPA: [ˈfũma], AS: [fũma], zjawiska fonetyczne: nazal.
​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) przest. próżność, pycha[1]
(1.2) przest. grymas, foch, dąs[1]
(1.3) środ. pot. motocykl marki WSK
(1.4) środ. pot. plwocina
(1.5) środ. więz. głupstwo, bzdura[2]
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.1) (…) w chłopskiej chatce albo pod warsztatem się to rodzi, od czyszczenia bucików poczyna, szlachcie bakę świeci i tumani przez całe życie, a na koniec i herb się skądeś tam bierze, i szabelka przy boku, i dziedzictwo nie małe: a już fuma potem i pogarda dla drugich, że w kąt i szlachcic od Bolesławów i Senator mu za nic![3] (sic!)
(1.2) Imć Zug tyle już nadoświadczał fąfrów od jenerałowej Elżbiety Grabowskiej, już oficjalnej metresy królewskiej a także niejednej fumie księżnej marszałkowej Izabelli Lubomirskiej przy budowie Mon Coteau, że komenderowania księżnej Heleny Radziwiłłowej już rajem mu się zdawały.[4]
(1.3) Ja ze swoją fumą nie mam problemów: wiadomo, że nie będę jechał ciągle 70 ani 60 km/h, ale to 40-45 jest osiągalne.[5]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) fum, próżność, pycha
(1.2) grymas, focha, dąs, urojenie
(1.3) wueska
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. fum m, fumarium n, perfumy nmos, perfuma ż
związki frazeologiczne:
stroić fumy
etymologia:
(1.1) łac. fumus
uwagi:
(1.2) zwykle w liczbie mnogiej; Doroszewski podaje: dziś tylko w lm oraz lm D. -ów[1]; nie występuje w: Linde[6], SXVI[7]
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1 2 3 Słownik języka polskiego, red. Witold Doroszewski, t. 2, Państwowe Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa 1958–1969, s. 989.
  2. ↑ Klemens Stępniak Słownik tajemnych gwar przestępczych, Puls Publication Limited, Londyn 1993, ISBN 1-85917-006-4, s. 147
  3. ↑ Zygmunt Kaczkowski Murdelio. Powieść, nakładem B. M. Wolfa, Petersburg 1853, s. 14
  4. ↑ Hanna Muszyńska-Hoffmannowa O paniach z krainy szczęścia, Wydawnictwo Łódzkie, Łódź 1972, s. 166
  5. ↑ z Internetu
  6. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Samuel Bogumił Linde, Słownik języka polskiego, Drukarnia XX. Piiarów, Warszawa 1807-1814.
  7. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Stanisław Bąk, Maria Renata Mayenowa, Franciszek Pepłowski i in., Słownik polszczyzny XVI wieku, PAN, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1966–.

fuma (język hiszpański)

wymowa:
IPA: [ˈfu.ma]
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) (Kuba) pot. palenie (tytoniu)
(1.2) (Kuba) dzienny deputat tytoniu

czasownik, forma fleksyjna

(2.1) 3. os. lp (él, ella, usted) czasu teraźniejszego (presente) trybu oznajmującego (indicativo) od fumar
(2.2) 2. os. lp (tú) trybu rozkazującego (imperativo) od fumar
odmiana:
(1) lm fumas
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. fumar
przym. fumado
rzecz. fumado m
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1) zob. fumar
uwagi:
źródła:

fuma (novial)

wymowa:
znaczenia:

czasownik

(1.1) palić, kopcić
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. fumere
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.