szlachcic (język polski)
- wymowa:
- lp IPA: [ˈʃlaxʲʨ̑iʦ̑], AS: [šlaχʹćic], zjawiska fonetyczne: zmięk.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) członek szlachty
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik szlachcic szlachcice dopełniacz szlachcica szlachciców celownik szlachcicowi szlachcicom biernik szlachcica szlachciców narzędnik szlachcicem szlachcicami miejscownik szlachcicu szlachcicach wołacz szlachcicu szlachcice - przykłady:
- (1.1) Ale zarazem jesteś wietrzny, bałamut, nie lubisz pracy, a lubisz hulanki, masz pańskie fumy i zachcianki, które biednego szlachcica do torby i kija żebraczego prowadzą.[1]
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) nobil; pogard. lub żart. szlachciura; lekcew. szlachetka
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- (1.1) szlagon
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. szlachta ż, szlachectwo n, szlacheckość ż, szlachciura m, szlachetka m
- forma żeńska szlachcianka ż
- przym. szlachecki
- czas. szlachtować
- związki frazeologiczne:
- szlachcic na zagrodzie równy wojewodzie
- etymologia:
- źródłosłów dla białor. шляхціц; ros. шляхтич; ukr. шляхтич
- uwagi:
- Forma dopełniacza liczby mnogiej „szlachcicy” jest niepoprawna[2]
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) nobleman
- arabski: (1.1) نبل ,نبيل
- białoruski: (1.1) дваранін m, (polski, litewski) шляхціц m
- esperanto: (1.1) nobelo
- hiszpański: (1.1) noble m, caballero m
- islandzki: (1.1) aðalsmaður m
- niemiecki: (1.1) Adliger m
- rosyjski: (1.1) дворянин m, (polski, litewski) шляхтич m
- słowacki: (1.1) šľachtic m
- szwedzki: (1.1) adelsman w
- ukraiński: (1.1) шляхтич m
- wilamowski: (1.1) ślahćic m
- źródła:
- ↑ E. Orzeszkowa, Na prowincji
- ↑ Hasło „szlachcic” w: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004, ISBN 978-83-01-14198-1, s. 1142.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.