imć (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski lub żeński

(1.1) przest. zwrot grzecznościowy zwykle używany przed nazwiskiem, tytułem lub innym określeniem osoby (mężczyzny lub kobiety), rzadko samodzielnie

odmiana:

(1.1) nieodm.

przykłady:

(1.1) I Imć Lerchenfeldt zaczął perswadować, aby się Imć sądowa dobrowolnie wynosiła. Ktora odpowiedziała: Ja tu gwałtem ani bez racji nie weszła, nie mam racji ustępować. Odpowiedział Imć Lerchenfeldt: a kiedy Imć nie chcesz, to zostanie mnóstwo chłopstwa, ci nie będą spokojnie siedzieli^[1]

(1.1) Imć Pan wojewoda, różne w innych materyach prowadząc dyskursa, nie wspominając nic o Imć Panu Wisłouchu, ani go czekając, lecz na perswazyą Imć Pana Sosnowskiego, pożegnał Imć Pana podskarbiego, i poszedł do Imć Pani Tymanowy na kawę.^[2]

(1.1) Imć panowie Guzelfowie nie chcą procentem kontentować się… ale chcą, gdyby suma oddaną była i folwark dla siebie.^[3]

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

Forma ściągnięta zwrotu Jego Miłość / Jej Miłość

uwagi:

Zwykle pisane wielką literą. Stosowane także w liczbie mnogiej.

tłumaczenia:

źródła: