święty (język polski)

święty (1.1) Jakub przedstawiony na ikonie
wymowa:
IPA: [ˈɕfʲjɛ̃ntɨ], AS: [śfʹi ̯nty], zjawiska fonetyczne: zmięk.utr. dźw.nazal.asynch. ę i  j 
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) rel. o osobie: ktoś uznany przez jakiś Kościół lub społeczność za godnego kultu; zob. też święty w Wikipedii
(1.2) rel. o rzeczy: coś godnego kultu religijnego
(1.3) pot. iron. niewinny, bez winy
(1.4) taki, którego nie wolno naruszyć, niepodważalny
(1.5) st.pol. mocny[1]

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) mężczyzna święty (1.1)
odmiana:
(1.1-5)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Święta Cecylia jest patronką muzyki kościelnej.
(1.2) W kościele wiszą święte obrazy.
(1.3) Ty wcale nie jesteś taki święty, też rzucałeś kamieniami w moje okna.
(1.3) Szczęśliwszy z braci, gdy kaganek zgasnął, // Bo w słodkiem miodu wytrawieniu zgasnął. // W tym było stanie rozkoszne siedlisko // Świętych próżniaków[2].
(1.4) Pamiętaj, dla nich nawet ustna umowa jest świętajeśli naruszysz, stracisz u nich wszelki szacunek.
(2.1) Leksykon zawiera hagiografie wszystkich świętych.
składnia:
kolokacje:
(1.1) święty MikołajDuch ŚwiętyTrójca ŚwiętaŚwięta Rodzinaświętej pamięciOjciec Święty • świętoandrzejski • świętobernardzki • świętoferdynandzki • świętogórski • świętojakubski • świętojańskiświętojerski • świętojózefski • świętokarolski • świętokatarzyński • świętokrzyskiświętomarciński • świętomikołajski • świętopatricki • świętopawelski • świętopiotrski • świętoprokopski • świętostefański / świętoszczepański • świętotomaski • świętowacławski • świętowicki • świętowojcieski • świętowawrzyniecki • żywoty świętych
(1.2) dzień święty • Pismo Święte • Święta Inkwizycja
(1.4) święty węzeł małżeństwa • święte prawo własności • święta racja
synonimy:
(1.1) reg. śl. świynty
(1.2) reg. śl. świynty
(1.3) reg. śl. świynty
(1.4) nietykalny, nienaruszalny, niepodważalny
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) santon
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. święto n, świętość ż, świątynia ż, świątek m, świętoszek m, świętoszkowatość ż, święcone n, święconka ż, święcenie n, świętowanie n, wyświęcanie n
forma żeńska święta ż
czas. święcić ndk., świętować ndk.
przym. świąteczny, świątynny, świętoszkowaty
przysł. świątecznie, święcie, świętobliwie
związki frazeologiczne:
ojciec świętyŚwięty Hufiec / Święty ZastępWszystkich ŚwiętychZiemia Świętabyć świętszym od papieżadać święty spokójgoły jak święty tureckina świętego Dygdyna święty nigdyświęta wojnaświęta krowaświęty lejtaniec świętego Witaprzysłowie święta Katarzyna klucz zgubiła, święty Jędrzej znalazł, zamknął skrzypki zaraz • na święty Antoni pierwsza się jagódka zapłoni
etymologia:
prasł. *svętъmocny, silny, jaśniejący[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zenon Klemensiewicz, Historia języka polskiego, PWN, Warszawa 2002, s. 29.
  2. Ignacy Krasicki: Monachomachia, czyli wojna mnichów, pieśń I.
  3. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „święty” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.