santon (język polski)

santony (1.2)
santony (1.2)
wymowa:
IPA: [ˈsãntɔ̃n], AS: [sãntõn], zjawiska fonetyczne: nazal.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) geol. czwarty wiek późnej okresu geologicznego kredy[1]; zob. też santon w Wikipedii
(1.2) w południowej Francji: mała, gliniana figurka zwykle przedstawiająca świętego do szopki lub ludowe postacie[2]

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) rel. święty w krajach muzułmańskich, zwykle derwisz uważany za świętego przez lud[2]
odmiana:
(1.1)
(1.2)
(2.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) okres
(1.2) figurka
(2.1) święty, pustelnik
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.2) franc. santon < hiszp. sanón < zgrub. od hiszp. santoświęty[2]
(2.1) franc. santon < prow. santoun < zdrobn. od prow. santświęty < łac. sanctusświęty[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Andrzej T. Solecki, Rozwój strukturalny epiwaryscyjskiej pokrywy platformowej w obszarze synklinorium północnosudeckiego, w: Żelażniewicz, A., Wojewoda, J., Cieżkowski, W., [red.] – Mezozoik i Kenozoik Dolnego Śląska, 19-36, WIND, Wrocław 2011, s. 21.
  2. 1 2 3 4 Hasło „santon” w: Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.