pik (język polski)

piki (1.1)
grają w piki (1.2)
Pik Komunizmu (1.3)
pik (1.4)
wymowa:
IPA: [pʲik], AS: [pʹik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) karc. kolor w kartach oznaczony czarnym listkiem w kształcie serca; karta tego koloru; zob. też pik w Wikipedii
(1.2) w liczbie mnogiej piki: rodzaj gry karcianej; zob. też piki w Wikipedii
(1.3) szczyt (w nazwach niektórych rosyjskich gór)
(1.4) gwałtowny i krótkotrwały wzrost wartości sygnału

przymiotnik

(2.1) należący do pików (1.1)

rzeczownik, forma fleksyjna

(3.1) D. lm od: pika
odmiana:
(1.1-4)
(2.1) nieodm.
przykłady:
(1.1) Miałem w ręku pięć pików.
(1.3) Szczytem marzeń każdego alpinisty jest zdobycie Piku Komunizmu.
(1.4) Na obrazie z oscyloskopu naukowiec zauważył niepokojące piki.
(2.1) Dołożyłem damę pik.
składnia:
kolokacje:
(1.1) grać / wistować / wyjść w piki • mały pik
(2.1) as / dwójka / trójka / … / walet / dama / król pik
synonimy:
(1.1) wino, reg. śl. grin
(2.1) pikowy
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
(1.3-4) rzecz. pika ż
(1.3-4) czas. pikować
(1.1,2.1) przym. pikowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1,2.1) franc. piquepika
(1.4) ang. peak
uwagi:
(1.1) zobacz też: treflkarokierpik (kolory w kartach)
(2.1) zawsze po rzeczowniku/liczebniku
tłumaczenia:
  • angielski: (1.1) spades lm; (1.3) peak; (1.4) peak; (2.1) of spades
  • baskijski: (1.1) pika; (2.1) pika
  • duński: (1.1) spar w
  • esperanto: (1.1) piko
  • japoński: (1.1) スペード
  • kataloński: (1.1) pica ż
  • niemiecki: (1.1) Pik n
  • nowogrecki: (1.1) μπαστούνι n
  • szwedzki: (1.1) spader w
  • węgierski: (1.1) pikk
  • włoski: (1.1) picche ż lm
źródła:

pik (język duński)

wymowa:
Dania: [ˈpek]
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj wspólny

(1.1) pot. wulg. penis (kutas, chuj)[1]
(1.2) wulg. pogardliwie o mężczyźnie chuj[2]
odmiana:
(1.1) en pik, pikken, pikke, pikkene
przykłady:
(1.1) Igen kunne jeg mærke pikken reagere tankerne.Znowu poczułem, że mój kutas zareagował na te myśli.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) penis, infant. tissemand
(1.2) wulg. pikhoved
antonimy:
(1.1) wulg. fisse
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
pikautomatpikhovedpikhulepikhylsterpik i øjetståpikpikslikkerpræstepiksromotnik bezwstydny
etymologia:
uwagi:
źródła:
  1. Hasło „pik” w: Christian Becker-Christensen (red. gł.), Politikens Nudansk Ordbog med etymologi, Politikens Forlag, Kopenhaga 2000, ISBN 87-567-6087-6.
  2. Hasło „pik” w: Søren Anker-Møller, Hanne Jensen, Peter Stray Jørgensen, Politikens Slangordbog, Politikens Forlag, Kopenhaga 1982, ISBN 87-567-3613-4, s. 126.

pik (esperanto (morfem))

wymowa:
znaczenia:

morfem

(1.1) kłuć
(1.2) pik (w kartach)
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pochodne:
(1.1)
czas. piki
rzecz. pikilo, pikfosilo
przym. pikema
(1.2)
rzecz. piko
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) franc. piquer: (1.2) franc. pique
uwagi:
źródła:

pik (język szwedzki)

pikenerare med pikar (1.2)
wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj wspólny

(1.1) szpic
(1.2) pika
(1.3) przen. docinek, przytyk, przymówka
(1.4) sport. rodzaj pozycji w skokach do wody (z ciałem zgięym w pasie)
odmiana:
(1) en pik, piken, pikar, pikarna
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) spets
(1.3) spydighet, stickord, gliring, sarkasm
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. pikenerare
czas. pika
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
zobacz też: piklansspjutvärjarapirbajonett • florett • dolkkniv (broń kłująca)
źródła:

pik (język wilamowski)

pika (1.3)
zapisy w ortografiach alternatywnych:
wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) dzida[1]
(1.2) pika[1]
(1.3) włócznia[2]
odmiana:
(1.1-3) lp pik; lm pika
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
  1. 1 2 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Józef Latosiński, Monografia miasteczka Wilamowic: na podstawie źródeł autentycznych: z ilustracyami i mapką, Drukarnia Literacka pod zarządem L. K. Górskiego, Kraków 1909, s. 286,301.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Słownik języka wilamowskiego w: Józef Gara, Zbiór wierszy o wilamowskich obrzędach i obyczajach oraz Słownik języka wilamowskiego, Stowarzyszenie Na Rzecz Zachowania Dziedzictwa Kulturowego Miasta Wilamowice „Wilamowianie”, Bielsko-Biała 2004, ISBN 83-914917-8-1.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.