luj (język polski)

wymowa:
​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) pot. pogard. niechlujny, mocno zaniedbany mężczyzna budzący wstręt swoim wyglądem[1]
(1.2) pot. pogard. chuligan, przestępca[1], łobuz
(1.3) slang. pogard. heteroseksualny mężczyzna będący obiektem pożądania homoseksualisty, często również zgadzający się na współżycie

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) slang. eduk. ocena niedostateczna
odmiana:
(1.1-3)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Na ławce leżał luj, a obok w wózku stał cały jego dobytek.
(1.2) Boję się puszczać Bartka samego na plac zabaw, bo tam się kręcą jacyś luje.
(1.3) Studencik czytał mnie i znał mój stosunek do lujów, wiedział, że zawsze z nimi znajdę wspólny język, podobnie jak ze złodziejami i mafiosami, policjantami i tirowcami…[2]
(1.3) Jeden policjant to był taki zajebisty luj, że wszystko przestało się dla mnie liczyć[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) menel, żul, zakapior
(2.1) luja, pała, gała
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. lujowaty
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1 2 Hasło „luj” w: Maciej Czeszewski, Słownik polszczyzny potocznej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006, ISBN 83-01-14631-1, ISBN 978-83-01-14631-3, s. 156.
  2. 1 2 Michał Witkowski Zbrodniarz i dziewczyna, Świat Książki, Warszawa 2014, ISBN 9788379432844
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.