wstręt (język polski)
- wymowa:
- IPA: [fstrɛ̃nt], AS: [fstrẽnt], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.• nazal.• asynch. ę
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) intensywne uczucie niechęci, odraza[1]; zob. też wstręt (emocja) w Wikipedii
- (1.2) daw. przeszkoda lub trudność[1]
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik wstręt wstręty dopełniacz wstrętu wstrętów celownik wstrętowi wstrętom biernik wstręt wstręty narzędnik wstrętem wstrętami miejscownik wstręcie wstrętach wołacz wstręcie wstręty - przykłady:
- (1.1) Postępowanie polityków wywołuje we mnie wstręt.
- (1.1) Rozejrzał się po pomieszczeniu i ze wstrętem wzdrygnął się, gdy dostrzegł biegnącego wzdłuż ściany karalucha[2].
- składnia:
- (1.1) wstręt do +D.
- kolokacje:
- (1.1) mieć / czuć / odczuwać / wywoływać / budzić wstręt • napawać wstrętem • jadłowstręt • światłowstręt • wodowstręt
- synonimy:
- (1.1) obrzydzenie, awersja
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. wstręciuch m, wstręciucha ż
- zdrobn. wstręcik m
- zgrub. wstręcizna ż
- przym. wstrętny
- przysł. wstrętnie
- związki frazeologiczne:
- czynić wstręty • robić wstręty
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) disgust
- baskijski: (1.1) higuin, nazka
- białoruski: (1.1) агіда ż
- duński: (1.1) væmmelse w
- esperanto: (1.1) abomeno
- francuski: (1.1) dégoût
- hiszpański: (1.1) asco m, repugnancia ż
- koreański: (1.1) 혐오
- niemiecki: (1.1) Ekel m
- rosyjski: (1.1) отвращение n
- sycylijski: (1.1) schifu, schifìu, ribbrezzu, ripugnanza
- szwedzki: (1.1) aversion w
- włoski: (1.1) disgusto
- źródła:
- 1 2
Hasło „wstręt” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑ Marek Krajewski, Koniec świata w Breslau, 2003, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.