interrogacja (język polski)
interrogacja (1.1)
- wymowa:
- IPA: [ˌĩntɛrːɔˈɡaʦ̑ʲja], AS: [ĩnte•rogacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.• gemin.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) przest. zadawanie komuś pytań, wypytywanie lub dopytywanie się[1]
- (1.2) przest. zadawanie pytań podczas przesłuchania w śledztwie[2]
- (1.3) figura retoryczna polegająca na zadaniu pytania zamiast podania twierdzenia[2]
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik interrogacja interrogacje dopełniacz interrogacji interrogacji / przest. interrogacyj celownik interrogacji interrogacjom biernik interrogację interrogacje narzędnik interrogacją interrogacjami miejscownik interrogacji interrogacjach wołacz interrogacjo interrogacje - przykłady:
- (1.1) Najogólniej ujmując można powiedzieć, że badanie, to interakcja trzech przedmiotów: badacza, ankietera i respondenta. Istotą owej interakcji jest komunikacja werbalna, a ściśle mówiąc interrogacja, a więc ukierunkowana komunikacja za pośrednictwem pytań i odpowiedzi[3].
- (1.2) Więzienie i interrogacje przekonały więźnia, że jego indywidualizm jest przyczyną jego męczarni, i po przyjęciu formułek szybko awansuje[4].
- (1.2) po pierwszym pytaniu / policzki nabiegają krwią // krew rozprowadzają / narzędzia i interrogacja // żelazem trzciną / wolnym ogniem / określa się granice / jego ciała[5]
- (1.3) Wśród zastosowanych przez autora środków stylistycznych, w wierszu znalazły się umiejętnie wstawione eksklamacje, interrogacje i pauzy.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) prowadzić interrogację
- (1.2) prowadzić interrogację • poddać kogoś interrogacji • technika interrogacji
- (1.3) stosować / zastosować interrogację • posłużyć się interrogacją
- synonimy:
- (1.1) indagacja, pytanie, wypytywanie
- (1.2) badanie śledcze, badanie sądowe, przesłuchanie
- (1.3) zapytanie, pytanie retoryczne
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. interrogator m, interrogatorium n, interrogatoria lm, interrogatorie lm
- czas. interrogować
- przym. interrogacyjny
- związki frazeologiczne:
- specjalista od interrogacji
- etymologia:
- (1.1-3) łac. interrogatio[1]; łac. inter + rogare → między + pytać
- uwagi:
- (1.2) współcześnie w języku polskim słowo posiada negatywną konotację związaną raczej z wymuszaniem zeznań
- tłumaczenia:
- angielski: (1.2) interrogation
- francuski: (1.1) interrogation ż
- hiszpański: (1.1) indagación ż, interrogatorio m; (1.2) interrogatorio m; (1.3) interrogación ż
- włoski: (1.1) interrogatorio; (1.2) interrogatorio
- źródła:
- 1 2
Hasło „interrogacja” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN. - 1 2 Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. II: H-M, Warszawa 1900–1927, s. 104.
- ↑ „Przegląd socjologiczny”, t. 53, wydania 1-2, Łódzkie Towarzystwo Naukowe, Łódź 2004
- ↑ Halina Świdzińska Absurdyści i iluzjoniści. Eseje, refleksje, rozważania, OPiM, Londyn 1981, s. 13
- ↑ Zbigniew Herbert Przesłuchanie anioła
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.