indywidualizm (język polski)

wymowa:
​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) poczucie własnej niezależności i odrębności powiązane z dążeniem do zachowania własnych poglądów
(1.2) filoz. zasada zgodnie z którą jednostka ludzka uznawana jest za najwyższe dobro; zob. też indywidualizm w Wikipedii
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
(1.2) kolektywizm
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. indywidualista m, indywidualistka ż, indywidualność ż, indywidualizowanie n, indywiduum n, indywidualizacja ż
czas. indywidualizować ndk., odindywidualizować dk., odindywidualizowywać ndk.
przym. indywidualny, indywidualistyczny
przysł. indywidualnie, indywidualistycznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
franc. individualisme[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1 2 Należy do grupy rzeczowników, w których końcówkę zapisywaną w Ms. i W. lp jako „-zmie” wymawia się alternatywnie jako „-zmie” albo „-źmie”.
  2. ↑ publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.