uspokojenie (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌuspɔkɔˈjɛ̇̃ɲɛ], AS: [uspokoi ̯ė̃ńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• nazal.• -ni…• akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) przywrócenie spokoju, rzecz. odczas. od uspokoić^[1]

(1.2) spokój wewnętrzny, odprężenie po ustąpieniu niepokoju^[2][1]

(1.3) przest. cisza, bezruch^[1]

(1.4) uregulowanie^[3]

odmiana:

(1.1-4) blm,

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	uspokojenie
dopełniacz	uspokojenia
celownik	uspokojeniu
biernik	uspokojenie
narzędnik	uspokojeniem
miejscownik	uspokojeniu
wołacz	uspokojenie

przykłady:

(1.1) Rok 2022 przyniesie uspokojenie na linii USA–Chiny. Pojawi się okno możliwości^[4].

(1.2) Złe dawkowanie może doprowadzić do poważnych konsekwencji, a nawet śmierci zwierzęcia. W związku z tym ludzkie leki na uspokojenie dla psa absolutnie nie mogą być używane^[5].

(1.3) Premier i szef MON na granicy polsko-białoruskiej. Mateusz Morawiecki: Jest szansa na uspokojenie^[6].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

(1.1) nieuspokojenie, zdenerwowanie, rozgniewanie, zezłoszczenie, pot. wkurzenie, wnerwienie, wulg. wkurwienie

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. pokój mrz, spokojny, spokój m, spokojność ż, spokojnik m, spokojnica ż, uspokajanie n, uspokajacz m, uspokoiciel m, uspokoicielka ż, zaspokojenie n, zaspokajanie n, zaspokajacz m

czas. spokoić ndk., uspokoić dk., uspokajać ndk., zaspokoić dk., zaspokajać ndk.

przym. spokojny, spokojniutki, spokojniuteńki, spokojniuchny, spokojniusieńki, uspokajający, uspokojony, zaspokajalny, spokojno

przysł. spokojnie, spokojno, spokojniutko, spokojniuteńko, spokojniuchno, spokojniusieńko, uspokajająco

wykrz. spokojnie, spox, spoko, spoczko

partyk. spoko, spoczko

ims. uspokojony, uspokajający

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

źródła: