prawy (język polski)

wymowa:
IPA: [ˈpravɨ], AS: [pravy]
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) znajdujący się po przeciwnej stronie ciała człowieka w stosunku do tej, gdzie jest serce
(1.2) o człowieku: uczciwy, szlachetny
(1.3) polit. prawicowy, konserwatywny
(1.4) kraw. (o stronie tkaniny, odzieży): przeznaczony do noszenia na danej stronie
(1.5) st.pol. prawdziwy
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.1) Przy moim komputerze prawy głośnik nie działa.
(1.2) W średniowieczu rycerze byli prawymi ludźmi.
(1.2) Niech zostaną wymazani z księgi żyjących / i niech nie będą zapisani z prawymi![1]
składnia:
kolokacje:
(1.1) prawy sierpowy/prosty
synonimy:
(1.2) cnotliwy, przest. (za)cny, sprawiedliwy, porządny, uczciwy, przyzwoity, moralny
(1.4) zewnętrzny, wierzchni
antonimy:
(1.1) lewy
(1.2) nieprawy
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. prawo n, prawość ż, prawica ż, prawicowość ż, prawactwo n, prawak mzw/mos, prawidło n, prawiczek mos, prawienie n
czas. prawić ndk.
przym. prawilny, prawniczy
przysł. prawo, prawilnie
tem. słow. prawo-
związki frazeologiczne:
etymologia:
prasł. *pravъprosty, sprawny, właściwy < praindoeur. *prō-u̯o-, od praindoeur. *prō-do przodu, na przedzie[2]
por. czes. pravý, ros. правый (pravyj), scs. правъ (pravъ)[2]
por. t. sanskr. पूर्व (pūrva), ang. firstpierwszy[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Księga Psalmów 69,29, Biblia Tysiąclecia Online, Poznań 2003 (tłum. Augustyn Jankowski, Lech Stachowiak).
  2. 1 2 3 Wiesław Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2005, ISBN 83-08-03648-1.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.