młódź (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik zbiorowy, rodzaj żeński

(1.1) przest. (dziś książk. i podn.) młodzież

odmiana:

(1.1) blm,

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	młódź	młodzie[1]
dopełniacz	młodzi	młodzi
celownik	młodzi	młodziom
biernik	młódź	młodzie
narzędnik	młodzią	młodziami
miejscownik	młodzi	młodziach
wołacz	młodzi	młodzie

przykłady:

(1.1) Urządzacie huczne bale, // bałamucić chcecie młódź // i w występnym swoim szale // ideami dusze truć!^[2]

(1.1) Wypoczywająca młódź natomiast przygotowała dla wojewody niemało atrakcji, m.in. mógł on podziwiać skoki spadochronowe^[3].

(1.1) Spore zasługi w formowaniu się w XVIII w. nowego języka literackiego Białorusinów (wciąż jeszcze wtedy nazywanych Litwinami) położyli jezuici z prowincji białoruskiej. W rozbudowanym przez nich szkolnictwie, przez które przepuszczali młódź z dworów i mieszczańską, organizowali teatrzyki uczniowskie z często niebłahym repertuarem^[4].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. młody, młodociany

rzecz. młodociany mos, młodzież ż, młode n, młody mos

czas. młodzić

związki frazeologiczne:

etymologia:

od prasł. *moldь, a to od przymiotnika prasł. *moldъ^[5][6] (od tego właśnie pol. młody)

bardzo często notowane między XVI a XVIII wiekiem^[5]

por. białor. мо́ладзь, ros. мо́лодь, słc. mlaď i ukr. мо́лодь

uwagi:

tłumaczenia:

(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: młodzież

źródła: