mandat (język polski)
mandat (1.1)
- wymowa:
- IPA: [ˈmãndat], AS: [mãndat], zjawiska fonetyczne: nazal.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) praw. kara w postaci grzywny za wykroczenie; zob. też Mandat karny w Wikipedii
- (1.2) polit. uzyskane w wyborach upoważnienie do pełnienia urzędu; zob. też Mandat (pełnomocnictwo) w Wikipedii
- (1.3) polit. praw. administrowanie na niesamodzielnym terytorium z polecenia organizacji międzynarodowej; zob. też mandat międzynarodowy w Wikipedii
- (1.4) geogr. adm. terytorium podlegające mandatowi (1.3)[1]
- (1.5) adm. praw. pismo dyplomatycznej jednostki wyższej skierowane do jednostek niższych
- (1.6) hist. pisemne rozporządzenie władzy zwierzchniej
- (1.7) daw. upoważnienie do pobrania sumy pieniężnej zapisane na wekslu[2]
- odmiana:
- (1.1-7)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik mandat mandaty dopełniacz mandatu mandatów celownik mandatowi mandatom biernik mandat mandaty narzędnik mandatem mandatami miejscownik mandacie mandatach wołacz mandacie mandaty - przykłady:
- (1.1) Policjant wlepił mi mandat za nieprzepisowe parkowanie.
- (1.2) Udało mi się! Zdobyłem mandat poselski.
- (1.1-2) Przewodniczący tuliszkowskiej rady złapany z promilami. Odda mandat za mandat?[3]
- (1.3) Po I wojnie światowej kolonie niemieckie i niektóre części Imperium Osmańskiego zostały objęte mandatami Ligi Narodów (…)[4]
- (1.4) Tereny położone na zachód od rzeki Jordan pozostały jako Mandat Palestyny pod bezpośrednimi rządami brytyjskimi[5].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. mandatariusz m, mandatariuszka ż
- zdrobn. mandacik m
- przym. mandatowy, mandatoryjny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- łac. mandatum → zlecenie
- uwagi:
- zob. też mandat w Wikipedii
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) ticket; (1.2) mandate; (1.3) mandate
- arabski: (1.1) غرامة ż
- baskijski: (1.1) isun
- białoruski: (1.1) штраф m; (1.2) мандат m; (1.3) мандат m
- bułgarski: (1.2) мандат m; (1.3) мандат m
- czeski: (1.1) pokuta ż; (1.3) mandát m
- duński: (1.1) bøde w
- esperanto: (1.1) mandato
- francuski: (1.1) amende ż; (1.2) mandat m; (1.3) mandat m
- hiszpański: (1.1) multa ż; (1.3) mandato m
- kataloński: (1.1) multa ż
- litewski: (1.1) bauda ż
- nowogrecki: (1.1) πρόστιμο n
- rosyjski: (1.1) штраф m; (1.2) мандат m; (1.3) мандат m
- ukraiński: (1.1) штраф m
- włoski: (1.1) multa ż; (1.2) mandato m; (1.3) mandato m; (1.4) mandato m
- źródła:
- ↑
Hasło „mandat” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑ Hasło „mandat” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ www.przegladkoninski.pl
- ↑ z Wikipedii
- ↑ z Wikipedii
mandat (język francuski)
rzeczownik, rodzaj męski
mandat (język szwedzki)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
mandat (język wilamowski)
- zapisy w ortografiach alternatywnych:
- maondat
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) polit. mandat (np. poselski)
- (1.2) upoważnienie, pełnomocnictwo
- odmiana:
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.