polecenie (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌpɔlɛˈʦ̑ɛ̃ɲɛ], AS: [polecẽńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• -ni…• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) nakazanie komuś zrobienia czegoś, także wypowiedź o takiej intencji

(1.2) zaprotegowanie kogoś

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	polecenie	polecenia
dopełniacz	polecenia	poleceń
celownik	poleceniu	poleceniom
biernik	polecenie	polecenia
narzędnik	poleceniem	poleceniami
miejscownik	poleceniu	poleceniach
wołacz	polecenie	polecenia

przykłady:

(1.1) Polecenie się wykonuje, a nie analizuje.

(1.1) Odmowa wykonania polecenia przełożonego o odsunięciu lub niedopuszczeniu do pełnienia służby pociąga za sobą odpowiedzialność dyscyplinarną, wyjątkami są tu przypadki podyktowane charakterem służby lub względami bezpieczeństwa.^[1]

składnia:

kolokacje:

(1.1) polecenie służbowe / wyjazdu służbowego • polecenie księgowania / zapłaty • wykonywać polecenie • podporządkować się / podporządkowywać się poleceniu / poleceniom

(1.2) pracownik z polecenia

synonimy:

(1.1) dyspozycja, dyrektywa, nakaz, rozkaz, wytyczna, zarządzenie

(1.2) rekomendacja

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. polecać ndk., polecić dk.

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.2) recommendation
• chiński standardowy: (1.2) 介绍 (jièshào)
• hindi: (1.1) आज्ञा
• hiszpański: (1.1) orden ż; (1.2) recomendación ż
• jidysz: (1.1) שאַף m (szaf)
• łaciński: (1.1) nutus m
• rosyjski: (1.1) распоряжение n, указание n; (1.2) рекомендация ż
• sanskryt: (1.1) शासन, आज्ञा

źródła: