mandatariusz (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌmãndaˈtarʲjuʃ], AS: [mãndatarʹi ̯uš], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.• i → j
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) osoba uprawniona do sprawowania urzędu
- (1.2) instytucja, organizacja, państwo mające mandat do zarządzania jakimś terytorium
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik mandatariusz mandatariusze dopełniacz mandatariusza mandatariuszy / mandatariuszów celownik mandatariuszowi mandatariuszom biernik mandatariusza mandatariuszy / mandatariuszów narzędnik mandatariuszem mandatariuszami miejscownik mandatariuszu mandatariuszach wołacz mandatariuszu mandatariusze - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. mandat m, mandacik m
- forma żeńska mandatariuszka ż
- przym. mandatowy, mandatoryjny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. mandat + -ariusz
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.