dobroć (język polski)

wymowa:
IPA: [ˈdɔbrɔʨ̑], AS: [dobroć] ​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) cecha postępowania odznaczająca się życzliwością
(1.2) cecha tego, co jest dobre
(1.3) fiz. wielkość charakteryzująca ilościowo układ rezonansowy; zob. też dobroć w Wikipedii
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Rozwijaj pełną miłości dobroć względem wszystkich istot, bez rozróżniania.[1]
(1.1) Lecz ja, o Panie, ślę moją modlitwę do Ciebie, / w czasie łaskawości, o Boże; / wysłuchaj mnie w Twojej wielkiej dobroci, / w zbawczej Twej wierności![2]
(1.2) Młodsza córka, która była wiernym portretem swojego ojca pod względem swojej dobroci i prawości, oprócz tego była jedną z najpiękniejszych dziewcząt, które można było znaleźć.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dobre n, dobry mrz, dobro n, dobrota ż, Dobra ż
przym. dobrotliwy, dobry
przysł. dobrze
wykrz. dobrze, dobry
związki frazeologiczne:
nie jest to dobroć lepszym być od najgorszego • milczenie bliższe chytrości niż dobroci • czego dobrocią nie zrobisz, tego złością nie wskórasz • po dobroci
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ Budda Śakjamuni, Sutra dobroci
  2. ↑ Księga Psalmów 69,14, Biblia Tysiąclecia Online, Poznań 2003 (tłum. Augustyn Jankowski, Lech Stachowiak).
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.