tułacz (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) osoba bez stałego miejsca zamieszkania
- (1.2) daw. emigrant
- (1.3) przen. ktoś niepotrafiący zagrzać miejsca
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik tułacz tułacze dopełniacz tułacza tułaczy, tułaczów celownik tułaczowi tułaczom biernik tułacza tułaczy, tułaczów narzędnik tułaczem tułaczami miejscownik tułaczu tułaczach wołacz tułaczu tułacze - przykłady:
- (1.1) Tułaczem i zbiegiem będziesz na ziemi![1]
- (1.2) Szli na wsze strony tułacze, co na ojczyznę swą w kajdanach, we krwi, patrzeć nie mogli[2].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) bezdomny, wagabunda, wędrowiec, wędrownik; st.pol. tułak
- (1.2) emigrant
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. tułackość ż, tułactwo n, tułaczka ż, tułak mos
- czas. tułać ndk., tułać się ndk.
- przym. tułacki, tułaczy
- przysł. tułacko
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. tułać + -acz
- uwagi:
- tłumaczenia:
- czeski: (1.1) tulák m
- włoski: (1.1) girandolone m, ramingo m
- źródła:
- ↑ Księga Rodzaju 4,12, Biblia Tysiąclecia Online, Poznań 2003 (tłum. Czesław Jakubiec).
- ↑ Józef Ignacy Kraszewski Tułacze.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.