bezdomny (język polski)

bezdomny (2.1)
wymowa:
IPA: [bɛzˈdɔ̃mnɨ], AS: [bezdõmny], zjawiska fonetyczne: nazal.
znaczenia:

przymiotnik relacyjny

(1.1) taki, który nie ma domu

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) osoba bezdomna (1.1), nie mająca domu, bez stałego miejsca zamieszkania
odmiana:
(1.1)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Bezdomna kobieta siedziała na dworcowej ławce.
(2.1) Zimą przydatne schroniska dla bezdomnych.
składnia:
kolokacje:
(1.1) bezdomny człowiek / mężczyzna / pies / kot • bezdomna kobieta • bezdomne dziecko
(2.1) schronisko / przytulisko / ośrodek / ogrzewalnia / jadłodajnia / stołówka / kuchnia dla bezdomnych • być / stać się bezdomnym • zajmować się / zająć się bezdomnym • opieka / system opieki nad bezdomnymi • pomoc dla bezdomnych
synonimy:
(1.1) daw. bezdomy
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) lumpenproletariusz
hiponimy:
(1.1) włóczęga, kloszard
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. bezdomność ż
forma żeńska bezdomna ż
przym. bezdomy
przysł. bezdomnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. bez + domu[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Renata Grzegorczykowa, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, wyd. III poprawione, Warszawa 1979, s. 17.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.