zbieg (język polski)

zbieg (2.1) rzek
wymowa:
IPA: [zbʲjɛk], AS: [zbʹi ̯ek], zjawiska fonetyczne: zmięk.wygł.i  j 
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) ktoś, kto uciekł, zbiegł

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) miejsce styku, zbliżenia się (np. żył wodnych, żył kruszcowych w skale, tras kolejowych, drogowych)
(2.2) nagromadzenie się elementów, np. zdarzeń
(2.3) przest. coś, czego jest nadto, za dużo, reszta[1]
(2.4) przest. flis. brzeg piaszczystej naspy przykrytej wodą[1]
odmiana:
(1.1)
(2.1-4)
przykłady:
(1.1) Trwa obława na zbiegów, którzy przyczynili się do śmierci dwunastu osób.
(1.1) Tułaczem i zbiegiem będziesz na ziemi![3]
(2.1) Toruń leży w pobliżu zbiegu dwóch rzek: Drwęcy i Wisły.
składnia:
kolokacje:
(2.1) zbieg ulic
(2.2) zbieg nieszczęść / przypadków
synonimy:
(1.1) zbiegły, uciekinier, dezerter, przest. zbieglec, przest. zbieglca, przest. zbiegca, przest. zbiegun
(2.1) styk, przest. spływ
(2.2) nagromadzenie
(2.3) nadmiar
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. zbiegostwo n, zbiegły mos, zbiegowisko n, zbieżność ż, zbiegnięcie n, ubieganie n
czas. zbiegać ndk., zbiec dk., zbiegnąć dk.
przym. zbieżny, zbiegły
przysł. zbieżnie
związki frazeologiczne:
zbieg okoliczności
etymologia:
pol. zbiegać
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1 2 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „zbieg” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. VIII: Z-Ż, Warszawa 1900–1927, s. 381.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „zbieg” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. Księga Rodzaju 4,12, Biblia Tysiąclecia Online, Poznań 2003 (tłum. Czesław Jakubiec).
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.