świecznik (język polski)

świeczniki (1.1)
wymowa:
, IPA: [ˈɕfʲjɛʧ̑ʲɲik], AS: [śfʹi ̯ečʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.utr. dźw.i  j 
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) przedmiot z uchwytem na świecę lub kilka świec
(1.2) przen. wysokie, eksponowane stanowisko

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) przest. pot. legendarny duch chodzący z latarką po polu i pokutujący za swoje winy
odmiana:
(1.1-2)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Babcia podarowała mi piękny, mosiężny świecznik.
(1.2) Raut zaszczyciły osoby ze świecznika: burmistrz, pleban i komendant policji.
(2.1) Podobno w zamierzchłych czasach po tej miejscowości chodziły świeczniki.
składnia:
kolokacje:
(1.1) drewniany / złoty / mosiężny / jednoramienny / dwuramienny świecznik
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) kandelabr, lichtarz, menora, zacheuszek, zacheuszka
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. świeca ż, świeczka ż, świeczuszka ż, światło n, świecenie n, przyświecanie n
czas. świecić ndk., świecować ndk., przeświecać ndk., przyświecać ndk.
przym. świecznikowy, świecowy, świecowany
związki frazeologiczne:
być na świeczniku
etymologia:
pol. świeca + -nik
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.