mrok (język polski)
mrok (1.1)
- wymowa:
- IPA: [mrɔk], AS: [mrok]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) brak wystarczającej jasności, światła, ciemna szarość, która pojawia się po zachodzie słońca, zgaszeniu światła lub wypełnia słabo oświetlone miejsca[1][2]
- (1.2) przen. to, co otacza wydarzenia odległe, zapomniane, niewyjaśnione[1]
- (1.3) przen. ciemne, złe strony charakteru, życia, historii, dziejów[1]
- (1.4) st.pol. chmura[2][3]
- odmiana:
- (1.1-4)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik mrok mroki dopełniacz mroku mroków celownik mrokowi mrokom biernik mrok mroki narzędnik mrokiem mrokami miejscownik mroku mrokach wołacz mroku mroki - przykłady:
- (1.1) Mrok szary poczynał zalegać ulice, a chmura nad miastem zwieszona, milcząca (…)[4]
- (1.2) Teraz, gdy w te mroki lat dawnych się wpatruję, coraz mi więcej rzeczy na pamięć przychodzi, które jakby mgłą były okryte[5].
- (1.3) Pod krzyżem zgięta — w mroku rozpaczy / na ostrych głazach dusza się krwawi (…)[6]
- (1.3) (…) stworzył poeta jeden z najpotężniejszych, jakie zna literatura, symboli błądzeń duszy w mroku niewiedzy (…)[7]
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) zapada / nastaje mrok
- (1.3) mrok duszy
- synonimy:
- (1.1) zmierzch, zmrok, szarówka, ciemność, cień; pot. ciemnica; przest. ćma
- antonimy:
- (1.1) światło
- hiperonimy:
- hiponimy:
- (1.1) półmrok, czerń, zaciemnienie
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. mroczek mzw/mrz, pomroka ż, zamroczenie n, mroczność ż, zmrok m
- czas. mrocznieć ndk., mroczyć ndk., zamroczyć dk.
- przym. mroczny
- przysł. mrocznie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- zobacz też
Hasło „mrok” w: Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1927. - tłumaczenia:
- angielski: (1.1) darkness, dark; (1.2) shadow; (1.3) shadow
- czeczeński: (1.1) бода
- fiński: (1.1) pimeys
- jidysz: (1.1) חושך m / n (chojszech)
- kazachski: (1.1) түнек
- litewski: (1.1) tamsa ż
- niderlandzki: (1.1) duisternis ż
- niemiecki: (1.1) Dunkelheit ż
- rosyjski: (1.1) мрак m
- ukraiński: (1.1) морок m, темрява ż
- źródła:
- 1 2 3 Hasło „mrok” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- 1 2 J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, Słownik języka polskiego, Warszawa 1902, tom 2, s. 1059.
- ↑ J. Karłowicz, Słownik gwar polskich, Kraków 1903, tom 3, s. 193.
- ↑ Józef Ignacy Kraszewski: Djabeł
- ↑ Józef Ignacy Kraszewski: Kunigas
- ↑ Tadeusz Miciński: Zofia Casanova
- ↑ Stefan Kołaczkowski: Twórczość Jana Kasprowicza
mrok (język dolnołużycki)
- wymowa:
- IPA: [mrɔk]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski
- (1.1) chmura
- odmiana:
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
- Hasło zaimportowane automatycznie – nie zostało zweryfikowane w wiarygodnych słownikach. Jeśli znasz dolnołużycki, kliknij na Edytuj, dokonaj ewentualnych korekt i usuń niniejszy komunikat. Dziękujemy! Listę innych niesprawdzonych haseł w tym języku można znaleźć pod tym linkiem.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.