komora (język polski)

wymowa:
IPA: [kɔ̃ˈmɔra], AS: [kõmora], zjawiska fonetyczne: nazal.
​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) wydzielone pomieszczenie
(1.2) wojsk. tylna część przewodu lufy lub otwór w bębnie rewolwerowym, w której umieszcza się nabój; zob. też komora nabojowa w Wikipedii
(1.3) bot. część zalążni bądź owocu roślin, w w której znajdują się zalążki lub nasiona
(1.4) anat. przestrzeń, zagłębienie w organach u ludzi i zwierząt
(1.5) łow. anat. klatka piersiowa u zwierząt
(1.6) górn. duże wyrobisko górnicze wykute w skałach
(1.7) powiększona część nory zwierząt, wykorzystywana przez nie do mieszkania
(1.8) przest. niewielka spiżarnia, służąca do przechowywania drobnych rzeczy, ubrań, jedzenia
odmiana:
(1.1-8)
przykłady:
(1.1) Przed nami sterczał gmach komory celnej, kąpiący się w wodach kanału, pod nami szkliły się zielone fale, tu i ówdzie krajane wiosłami gondolierów […][1]
(1.4) Krew płynie poprzez zastawkę dwudzielną do lewej komory serca.
składnia:
kolokacje:
(1.1) komora gazowa
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. komornik mos, komórka ż, komóreczka ż, komóra ż
przym. komorowy, komórkowy
związki frazeologiczne:
jak się córka urodzi, to jakby się siedmiu złodziei do komory podkopało • dziura w worze, gość w komorze, piasek w mące, woda w łące, kąkol w życie, złość w habicie — rzeczy niecne
etymologia:
(1.1) swn. kamara < łac. camara[2]
(1.4) kalka z niem. Kammer[3]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ Stanisław Bełza Za Apeninami
  2. ↑ publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. ↑ Stanisław Skorupka, Przenośnie z zakresu pojęć lekarskich, „Poradnik Językowy” nr 1/1948, s. 14.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.