koc (język polski)

koc (1.1)
wymowa:
IPA: [kɔʦ̑], AS: [koc]
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) gruba tkanina, zwykle wełniana, najczęściej w kształcie prostokąta, służąca do okrywania w celu ochrony przed zimnem
(1.2) ryb. sieć wykonana z mat trzcinowych do łowienia ryb pod lodem
(1.3) hist. w prawie polskim: rodzaj zakładu wnoszonego na rzecz sędziego; zob. też kocz (zakład) w Wikipedii
(1.4) hist. błam futrzany
(1.5) gw. (Bukowina) dywan[1]
(1.6) daw. uczn. stud. gw. (Warszawa) ocena niedostateczna[2]
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.1) Pielęgniarka otuliła chorego kocem.
(1.1) Nigdzie nie widzę koców, które zabraliśmy.
składnia:
kolokacje:
(1.1) gruby / wełniany / koc • przykrywać / okrywać kogoś / coś kocem • być / leżeć pod kocem
(1.2) łowić kocem • obstawiać koc
synonimy:
(1.3) kocz
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kocówa ż
zdrobn. kocyk m
przym. kocowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.2) niem. Kotze
uwagi:
Forma „kocy” jest powszechnie uznawana za niepoprawną[3][4][5], podają ją tylko internetowe Wielki słownik języka polskiego jako kwestionowaną[6] i Słownik gramatyczny języka polskiego jako niezalecaną i potoczną[7].
zob. też koc w Wikipedii
(1.1) por. pled derka kołdra
tłumaczenia:
(1.5) zobacz listę tłumaczeń w haśle: dywan
źródła:
  1. Zbigniew Greń, Helena Krasowska, Słownik górali polskich na Bukowinie, SOW, Warszawa 2008, s. 106; dostęp: 9 listopada 2018.
  2. Jan Bystroń, Języki drugorzędne, „Poradnik Językowy” nr 7/1911, s. 103.
  3. Hasło „koc” w: Słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Witold Doroszewski, Polskie Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1980, ISBN 83-01-03811-X, s. 255.
  4. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Jaką formę przybiera rzeczownik „koc” w dopełniaczu liczby mnogiej: „koców” czy „kocy”? w: Poradnia językowa Uniwersytetu Gdańskiego.
  5. Hasło „koc” w: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004, ISBN 978-83-01-14198-1, s. 405.
  6. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „koc” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
  7. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „koc” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.

koc (język wilamowski)

koc (1.1)
zapisy w ortografiach alternatywnych:
kocc
wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) zool. kot[1]
odmiana:
(1.1) lp koc; lm koca
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
(1.1) hund
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kić, kōter
zdrobn. kaocła n, kaocuśju
czas. koca
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
(1.1) zobacz też: Indeks:Wilamowski - Ssaki
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Słownik języka wilamowskiego w: Józef Gara, Zbiór wierszy o wilamowskich obrzędach i obyczajach oraz Słownik języka wilamowskiego, Stowarzyszenie Na Rzecz Zachowania Dziedzictwa Kulturowego Miasta Wilamowice „Wilamowianie”, Bielsko-Biała 2004, ISBN 83-914917-8-1.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.