błam (język polski)

błam (1.1)

wymowa:

IPA: [bwãm], AS: [bu̯ãm], zjawiska fonetyczne: nazal.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) materiał kuśnierski ze zszytych brzegami skór futerkowych, służący m.in. do podszycia płaszcza lub uszycia futra^[1]; również sztuka futra pewnej miary^[2]

(1.2) przen. płat, płachta czegoś^[2]

odmiana:

przykłady:

(1.1) A kiedy się wystrychnie w usarskim ubierze, / Po kołnierzu go poznasz, bo błam futra bierze^[3].

(1.1) Na wór dla zagrzania ślicznych nóżek Wci serca mego posyłam wilczych ogonów samych błam, w których włożyłoby się sto takich nóżek, jako u Wci serca mego^[4].

(1.2) Rozłożyła wiosna spódnicę zieloną, / Przykryła błota bury błam. / Pachnie ziemia ciałem młodym / Póki wiosna, póki trwa^[5].

składnia:

kolokacje:

(1.1) błam futrzany / skórzany • błam futra / skóry • błam lisów / tumaków • błam owczy / z norek / z lisów / gronostajowy / kuni / karakułowy • kupować skóry nie na sztuki, lecz na błamy

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. błamowanie

czas. błamować

związki frazeologiczne:

etymologia:

niem. Flamm, niem. Flamme → kawał skóry, połeć, pas^[2][6]

uwagi:

tłumaczenia:

• włoski: (1.1) pelliccia ż

źródła: