goj (język polski)

wymowa:
IPA: [ɡɔj], AS: [goi ̯]
​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) pot. określenie używane przez żydów w stosunku do innowierców[1], np. chrześcijan; zob. też goj w Wikipedii
(1.2) przest. drągal, dryblas, cymbał[2]
(1.3) slang. przestęp. chłop (ze wsi)[3]
(1.4) slang. przestęp. ktoś wredny, człowiek, z którego nie ma pożytku[3]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Nie wiem, dlaczego kupujący goj, tym razem spostrzegając wybornie omyłkę Szymszela, nie sprostował jej, lecz, przeciwnie, przenajspokojniej z niej skorzystał[4].
(1.2) Przecież on przeklął mnie strasznym, wielkim słowem, że ja z gojem tak się prowadzę! Wujcio jest stary, okropnie nabożny…[5]
(1.2) Wyrósł na wielkiego goja, ale rozumu to mu brak.
składnia:
kolokacje:
(1.1) szabes goj
synonimy:
(1.1) goim[6]
antonimy:
(1.1) starozakonny, posp. gudłaj
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz.
forma żeńska gojka ż
przym. gojowski[3], gojowaty[3], gojski[3]
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) hebr. גויים (goyim), lm od hebr. גוי (goy) → lud, naród, poganie[7], być może poprzez jid. גוי (goj)[3]
(1.2) od (1.1)[3]
uwagi:
tłumaczenia:
(1.3) zobacz listę tłumaczeń w haśle: chłop
źródła:
  1. ↑ Horacy Safrin, Przy szabasowych świecach. Wieczór drugi, Wydawnictwo Łódzkie, Łódź 1981, s. 191.
  2. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „goj” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. I: A-G, Warszawa 1900–1927, s. 866.
  3. 1 2 3 4 5 6 7 Anna Tyrpa, Giaury, goje, gadzie i gorole – my i reszta świata, w: Historia języka, dialektologia, onomastyka w nowych kontekstach interpretacyjnych pod red. Renaty Przybylskiej, Macieja Raka, Agaty Kwaśnickiej-Janowicz, Wydawnictwo UJ, Kraków 2018, s. 220.
  4. ↑ Eliza Orzeszkowa: Silny Samson.
  5. ↑ Andrzej Strug, Fortuna kasjera Śpiewankiewicza, Warszawa 1996, s. 56.
  6. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „goim” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. I: A-G, Warszawa 1900–1927, s. 866.
  7. ↑ publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.

goj (esperanto (morfem))

wymowa:
znaczenia:

morfem

(1.1) goj
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pochodne:
rzecz. gojo, gojino
przym. goja
związki frazeologiczne:
etymologia:
hebr. גוי
uwagi:
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.