innowierca (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌĩnːɔˈvʲjɛrʦ̑a], AS: [ĩ•novʹi ̯erca], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.• gemin.• i → j 

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) człowiek wyznający religię inną niż osoba mówiąca lub inną niż dominująca w jakimś środowisku

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	innowierca	innowiercy
dopełniacz	innowiercy	innowierców
celownik	innowiercy	innowiercom
biernik	innowiercę	innowierców
narzędnik	innowiercą	innowiercami
miejscownik	innowiercy	innowiercach
wołacz	innowierco	innowiercy

przykłady:

(1.1) Państwo Islamskie otwarcie przyznaje się do więzienia i wykorzystywania kobiet innowierców, szczególnie jazydów.^[1]

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) różnowierca, dysydent, niewierny

antonimy:

(1.1) współwyznawca

hiperonimy:

(1.1) obcy, wyznawca

hiponimy:

(1.1) giaur, goj, meches

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. innowierstwo n

przym. innowierczy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) (religious) dissenter
• białoruski: (1.1) іншаверац m, іншавер m
• bułgarski: (1.1) друговерец m
• esperanto: (1.1) alireligiano, alireligiulo
• hiszpański: (1.1) creyente m (de otra religión)
• jidysz: (1.1) (dla żydów) גוי m (goj)
• nowogrecki: (1.1) αλλόθρησκος m
• rosyjski: (1.1) иноверец m
• słowacki: (1.1) inoverec m, inoveriaci m
• ukraiński: (1.1) іновірець m
• włoski: (1.1) persona ż (di altra fede, di culto diverso)

źródła: