giaur (język polski)

Eugène Delacroix, Walka Giaura (1.1) i Paszy
wymowa:
IPA: [ɟawr], AS: [ǵau̯r], zjawiska fonetyczne: zmięk.u  ł 
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) etn. (pejor.) muzułmańskie określenie innowiercy, szczególnie chrześcijanina
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) korsarstwo u Maurów nie było wcale rzeczą hańbiącą, ale czynem bohaterskim, rycerskim. Więc sami nawet członkowie rodziny sułtańskiej wysyłali statki na chwytanie i łupienie giaurów (psów chrześcijańskich)[1].
(1.1) Ci prawdziwi synowie pustyni witali nas wszędzie z radością, i z wschodnią iście gościnnością przyjmowali w swych namiotach. Znają oni wszyscy Blunta, uważają go za swojego, a nienawidząc wszystkiego co angielskie, pokochali tego giaura, który sercem i duszą do nich przylgnął[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) kafir, daw.[3] dziaur, dżaur,dżawr, gawur, gaur, kaur
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. giaurski
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) ang. giaour[4] < osm. ﮔﺎﻭﺭ (gâvur) → niemuzułmanin[4] < pers. گور (gaur), pers. گبر (gabr)[5]niewierny, czciciel ognia, wyznawca zoroastryzmu[4] lub arab.[3]
uwagi:
(1.1) por. goj • meches • kafir poganin gadzio
    tłumaczenia:
    źródła:
    1. Daniel Defoe: Przypadki Robinsona Cruzoe, tłum. Władysław Ludwik Anczyc.
    2. Józef Mikołaj Potocki: Notatki myśliwskie z Indyi.
    3. 1 2 Anna Tyrpa, Giaury, goje, gadzie i gorole – my i reszta świata, w: Historia języka, dialektologia, onomastyka w nowych kontekstach interpretacyjnych pod red. Renaty Przybylskiej, Macieja Raka, Agaty Kwaśnickiej-Janowicz, Wydawnictwo UJ, Kraków 2018, s. 221.
    4. 1 2 3 Hasło „giaur” w: Wielki słownik wyrazów obcych, praca zbiorowa, pod red. Mirosława Bańki, PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-14455-5, s. 446.
    5. Digital Dictionaries of South Asia.
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.