dysydent (język polski)

wymowa:
IPA: [dɨˈsɨdɛ̃nt], AS: [dysydẽnt], zjawiska fonetyczne: nazal.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) polit. osoba występująca przeciwko władzy i z tego powodu represjonowana; zob. też dysydent (polityka) w Wikipedii
(1.2) osoba, która odsunęła się od grupy, do której należała
(1.3) hist. rel. odstępca od dogmatów kościelnych, w dawnej Polsce ktoś wyznający religię chrześcijańską inną niż katolicyzm, szczególnie protestant; zob. też dysydent (religia) w Wikipedii
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Widząc skutki dokonywanych prób, odmówił dalszych badań, stając się dysydentem[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) opozycjonista
(1.2) nonkonformista
(1.3) innowierca
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dysydenckość ż, dysydenctwo n
forma żeńska dysydentka ż
przym. dysydencki
przysł. dysydencko
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. Dissident, franc. dissident[2]
uwagi:
nie mylić z: decydent
tłumaczenia:
źródła:
  1. z Wikipedii
  2. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.