gudłaj (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈɡudwaj], AS: [gudu̯ai ̯]
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) pejor. pogard. o Żydzie
- (1.2) przest. pot. gamoń, niezdara[1]; cymbał, głąb
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik gudłaj gudłaje dopełniacz gudłaja gudłajów / gudłai celownik gudłajowi gudłajom biernik gudłaja gudłajów / gudłai narzędnik gudłajem gudłajami miejscownik gudłaju gudłajach wołacz gudłaju gudłaje - przykłady:
- (1.1) Przecież tu mieszkają sami Żydzi. (…) Z czego oni żyją, ci gudłaje, to tajemnica…[2]
- (1.2) Mieciek, ty gudłaju jeden, czego pana obrażasz.[3]
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) kudłaj, kudłacz
- (1.2) gułaj
- antonimy:
- (1.1) goj
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz.
- forma żeńska gudłajka ż
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- ukr. кудлай[4] → człowiek z rozczochranymi włosami
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑
Hasło „gudłaj” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. I: A-G, Warszawa 1900–1927, s. 939. - ↑ Zbigniew Uniłowski, Wspólny pokój, Wrocław 1976, s. 27.
- ↑ Zbigniew Uniłowski, Wspólny pokój, Wrocław 1976, s. 44.
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.