sukcesja (język polski)

wymowa:
​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) ekol. uporządkowany, stopniowy proces kierunkowych zmian biocenozy, powodujących przeobrażenie się prostych ekosystemów w bardziej złożone[1]
(1.2) praw. spadek po kimś; dzieła lub dobra kulturowe pozostałe po przodkach[2]
(1.3) dziedziczenie praw do tronu[2]
(1.4) przejęcie po kimś wysokiego stanowiska[2]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.3) Co do księstwa Dwóch Mostów, to drogą sukcesji przypadło ono – jak już wspomnieliśmy – Gustawowi Samuelowi Leopoldowi z palatyńskiego rodu Wittelsbachów[3].
(1.3) Wzorce nortumbryjskiej władzy królewskiej w VIII wieku były odmienne od wcześniejszych: zamiast dominacji jednej dynastii, miała miejsce nieustanna rywalizacja różnych athelingów, którzy mieli problemy z zapewnieniem sukcesji swym potomkom[4].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. sukcesyjny
rzecz. sukcesywność ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. successiō[5]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ Ewa Pyłka-Gutowska, Ekologia z ochroną środowiska, Wydawnictwo Oświata, Warszawa 1999, ISBN 83-85394-65-6, s. 60.
  2. 1 2 3 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „sukcesja” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3. ↑ Maciej Forycki, Stanisław Leszczyński: sarmata i Europejczyk, 1677-1766, s. 91, 2005.
  4. ↑ hasło Nortumbria w polskiej Wikipedii
  5. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „sukcesja” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.