jedyny (język polski)

wymowa:
IPA: [jɛˈdɨ̃nɨ], AS: [i ̯edny], zjawiska fonetyczne: nazal.
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) istniejący tylko w jednym egzemplarzu
(1.2) wyjątkowy, szczególny, niepowtarzalny
odmiana:
(1)
przykłady:
(1.1) Na wojnie straciła swojego jedynego syna.
(1.1) Jedynym kablem w budynku był metalowy przewód do słuchawki archaicznego telefonu na kartę magnetyczną, do którego wciąż była kolejka.
(1.2) Jesteś dla mnie jedyny.
(1.2) Jedyna rzecz na jaką od ciebie czekałem to zwykłe ludzkieprzepraszam”, ale w tysiącach słów słownika, w nutach piosenek i kadrach filmów nie pojawiło się ono ani razu.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. jedyne n, jednostka ż, jedność, jedynka, jeden
licz. jeden
przym. pojedynczy
zaim. jeden
partyk. jedynie
związki frazeologiczne:
jedyny w swoim rodzaju
etymologia:
prasł. *edinъjeden[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „jedyny” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.