łuczywo (język polski)
łuczywo (1.1)
- wymowa:
- IPA: [wuˈʧ̑ɨvɔ], AS: [u̯učyvo]
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) przest. kawałek smolnego drzewa, używanego dawniej do oświetlania; zob. też łuczywo w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik łuczywo łuczywa dopełniacz łuczywa łuczyw celownik łuczywu łuczywom biernik łuczywo łuczywa narzędnik łuczywem łuczywami miejscownik łuczywie łuczywach wołacz łuczywo łuczywa - przykłady:
- (1.1) Żołnierze pogasili teraz łuczywo, natomiast każdy ściągnął z ramienia to muszkiet, to piszczel, to guldynkę i nuż grzmieć na powitanie pani[1].
- (1.1) Tak jak przed trzema miesiącami, kobieta siadła znowu na ziemi i skrzynkę otworzyła, a parobczak stojący za nią trzymał w ręku palące się łuczywo[2].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) pochodnia
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) torch
- białoruski: (1.1) лучына ż
- niemiecki: (1.1) Fackel ż
- rosyjski: (1.1) лучина ż
- wilamowski: (1.1) karkuøški m
- źródła:
- ↑ H. Sienkiewicz, Pan Wołodyjowski
- ↑ E. Orzeszkowa, Niziny
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.