zwrotnik (język polski)

zwrotnik (1.1)
wymowa:
IPA: [ˈzvrɔtʲɲik], AS: [zvrotʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) geogr. jedna z dwóch umownych linii na Ziemi, równoleżnik 23°27′ (dwadzieścia trzy stopnie i dwadzieścia siedem minut); zob. też zwrotnik (geografia) w Wikipedii
(1.2) muz. rodzaj ozdobnika, polegającego na szybkim przejściu z nuty głównej na sąsiednią i natychmiastowym powrocie na nutę główną; zob. też mordent w Wikipedii
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Nigdy nie wiem, który zwrotnik jest na południowej półkuli, a który — na północnej.
(1.2) Nuta główna w zwrotniku jest akcentowana.
składnia:
kolokacje:
(1.1) zwrotnik Raka (=zwrotnik północny) • zwrotnik Koziorożca (=zwrotnik południowy)
synonimy:
(1.2) mordent
antonimy:
(1.1) por. koło podbiegunowe
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. zwrotka ż, zwrotnica ż, zwrotnicowy m, zwrotniczy m, zwrotniczanin m, zwrotność ż, zwracanie n, zwrócenie n
czas. wracać, zwracać ndk., zwrócić dk.
przym. zwrotnikowy, podzwrotnikowy, zwrotny
przysł. zwrotnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) od zwracać lub zawracać, gdyż w swoim pozornym ruchu rocznym Słońce (zenit) zawraca na tej linii
uwagi:
(1.1) złożenia „zwrotnik Raka” i „zwrotnik Koziorożca” można pisać wielką literą (Zwrotnik Raka), samo słowo „zwrotnik” bez kontekstu piszemy małą
tłumaczenia:
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.