topielica (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌtɔpʲjɛˈlʲiʦ̑a], AS: [topʹi ̯elʹica], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob.• i → j 

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) pot. zwłoki kobiety, która utopiła się, także kobieta uratowana od utonięcia

(1.2) upiór, rzekomy duch utopionej kobiety

(1.3) zool. Ranatra linearis^[1], owad; zob. też topielica w Wikipedii

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	topielica	topielice
dopełniacz	topielicy	topielic
celownik	topielicy	topielicom
biernik	topielicę	topielice
narzędnik	topielicą	topielicami
miejscownik	topielicy	topielicach
wołacz	topielico	topielice

przykłady:

(1.1) Policjanci wyciągnęli spod mostu topielicę.

(1.2) Tylko mgławice nad nurtem Narewu skłębiły się gęściej i ukryły w swej płachcie bladolice boginki, zielonookie rusałki-wodnice, topielice upiorne, unoszone wartem bieżnym, rogany-latawice, na pruską Szatrję dążące.^[2] (sic!)

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1-2) wodnica

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. topiel ż, topienie n, utopienie n, zatapianie n, zatopienie n, utopiec m

forma męska topielec m

czas. topić ndk., zatapiać ndk., utopić dk., zatopić dk.

związki frazeologiczne:

czesać się na topielicę

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

(1.1) dla języków niewyróżniających tu formy żeńskiej zobacz listę tłumaczeń w haśle: topielec

• francuski: (1.1) noyée

źródła: