retor (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) książk. doskonały mówca lub interpretator recytowanych tekstów
- (1.2) daw. nauczyciel poprawnej wymowy
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik retor retorzy / retorowie dopełniacz retora retorów celownik retorowi retorom biernik retora retorów narzędnik retorem retorami miejscownik retorze retorach wołacz retorze retorzy / retorowie depr. M. i W. lm: (te) retory - przykłady:
- (1.1) Obywatele Antiochii widzieli więc w Janie retora doskonałego i byli dumni, że właśnie on, w ich mieście, przejmuje z rąk pogańskich prymat retoryki[1].
- (1.2) Ja się nie znałem, nawet nie widziałem z Jackiem; / Ledwiem słyszał o jego życiu hajdamackiem, / Siedząc wtenczas retorem w jezuickiej szkole, / Potem u wojewody służąc za pacholę[2].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) krasomówca, orator
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. retorstwo n, retoryk m, retoryka ż, retoryczność ż
- przym. retorski, retoryczny
- przysł. retorycznie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- gr. ῥήτωρ (rhḗtōr)
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Jerzy Mirewicz, Współtwórcy Europy, 2003, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
- ↑ Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz, 1834, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.