polano (język polski)

polana (1.1)

płonące polano (1.1)

wymowa:

IPA: [pɔˈlãnɔ], AS: [polãno], zjawiska fonetyczne: nazal.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) przest. kawał drewna przeznaczony na opał

(1.2) środ. łow. ogon wilka

rzeczownik, forma fleksyjna

(2.1) W. lp od: polana

czasownik, forma fleksyjna

(3.1) forma bezosobowa czasu przeszłego od: polać

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	polano	polana
dopełniacz	polana	polan
celownik	polanu	polanom
biernik	polano	polana
narzędnik	polanem	polanami
miejscownik	polanie	polanach
wołacz	polano	polana

przykłady:

(1.1) Jedna zapalone polano z komina schwyciła i z nim jak z gorejącą chorągwią w obronnej postawie stanęła; druga wiadro pełne wody ku ziemi chyliła, trzecia zydel przyciągnęła i drzwi nim przywaliła^[1].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) bierwiono, głownia, klocek, kłoda, szczapa

(1.2) wiecha

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz.

zdrobn. polanko n

związki frazeologiczne:

etymologia:

prasł. *polěno < prasł. *polěti (→ palić się, płonąć); wyraz prawdopodobnie zapożyczony z języków wschodniosłowiańskich zważywszy na późne poświadczenie w polszczyźnie^[2]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) log
• baskijski: (1.1) egur
• hiszpański: (1.1) leño m, tuero m
• litewski: (1.1) malka ż
• niemiecki: (1.1) Scheit n
• suahili: (1.1) kinga
• ukraiński: (1.1) поліно n
• wilamowski: (1.1) siajt m, šȧjt n, śajt n
• włoski: (1.1) ceppo m

źródła: