palnik (język polski)

palnik (1.1)

palnik (1.2) kuchenki gazowej

palnik (1.3) balonu

palniki (1.4) kuchenki elektrycznej

wymowa:

IPA: [ˈpalʲɲik], AS: [palʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) urządzenie wytwarzające płomień, służące do spawania metali

(1.2) część kuchenki gazowej, w której wytwarza się płomień, na której stawia się naczynia do gotowania

(1.3) każda inna część urządzenia wytwarzająca płomień

(1.4) pot. element grzewczy kuchenki elektrycznej

(1.5) przen. pot. głowa

odmiana:

(1.1-4)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	palnik	palniki
dopełniacz	palnika	palników
celownik	palnikowi	palnikom
biernik	palnik	palniki
narzędnik	palnikiem	palnikami
miejscownik	palniku	palnikach
wołacz	palniku	palniki

przykłady:

(1.2) Zapaliłam palnik i postawiłam czajnik na małym ogniu.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. palenie n, palarnia ż, palacz m, palaczka ż, rozpalanie n, palenia n, spalenie n, spalanie n, popalenie n, popalanie n, podpalanie n, podpalenie n, upalanie n, upalenie n

czas. odpalić, rozpalać, palić ndk., spalić dk., spalać ndk., popalić dk., popalać ndk., podpalić dk., podpalać ndk., upalać ndk., upalić dk.

przym. palny, palnikowy

związki frazeologiczne:

dać w palnik

etymologia:

(1.1-4) pol. palić^[1]

(1.5) od (1.1)

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) burner
• esperanto: (1.1) brulilo; (1.2) gasa fornelo
• hiszpański: (1.1) soplete m; (1.2) fuego m; (1.3) quemador m; (1.4) fuego m
• niemiecki: (1.1) Brenner m; (1.2) Flamme ż
• rosyjski: (1.1) сварочный аппарат m; (1.2) конфорка ż; (1.3) горелка ż

źródła: