palacz (język polski)

palacz (1.1)
palacz (1.2)
wymowa:
IPA: [ˈpalaʧ̑], AS: [palač]
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba, która pali tytoń, zwykle nałogowo
(1.2) ktoś, kto zawodowo pali w piecu; zob. też palacz w Wikipedii
(1.3) ogólnieten, kto coś spala
(1.4) daw. podpalacz[1]
(1.5) daw. przen. ten, kto jeździ samochodem[1]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) W naszej firmie nie zatrudniamy palaczy, bo dyrektor kaszle od dymu papierosowego.
(1.2) Przez kilka miesięcy pracowałem jako palacz w kotłowni.
składnia:
kolokacje:
(1.1) nałogowy palacz • namiętny palacz • bierny palacz • palacz papierosów / fajki / cygar
(1.2) palacz w kotłowni / w hucie / na statku / na parostatku / na parowozie / w fabryceautomatyczny palacz • palacz kotłów / piecówbyć zatrudnionym jako palacz • być zatrudnionym na stanowisku palacza
(1.3) palacz zwłok • palacz wapna
synonimy:
(1.1) palący, fajczarz; reg. śl. kurzok
(1.2) daw. palicz, palarz[1]
(1.5) automobilista
antonimy:
(1.1) niepalący
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. palarnia ż, podpalacz m, palnik m
forma żeńska palaczka ż
czas. palić, rozpalać
przym. palny
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1-2) pol. palić + -acz[2]
uwagi:
zob. też palacz (ujednoznacznienie) w Wikipedii
tłumaczenia:
(1.4) zobacz listę tłumaczeń w haśle: podpalacz
(1.5) zobacz listę tłumaczeń w haśle: kierowca
źródła:
  1. 1 2 3 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. IV: P-Prożyszcze, Warszawa 1900–1927, s. 14.
  2. Renata Grzegorczykowa, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, wyd. III poprawione, Warszawa 1979, s. 16.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.