podpalić (język polski)

wymowa:

IPA: [pɔtˈpalʲiʨ̑], AS: [potpalʹić], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw.

​

znaczenia:

czasownik przechodni dokonany (ndk. podpalać)

(1.1) aspekt dokonany od: podpalać

czasownik zwrotny dokonany podpalić się (ndk. podpalać się)

(2.1) aspekt dokonany od: podpalać się

odmiana:

przykłady:

(1.1) Dwór postawiono na wzgórzu, gdzie w kościuszkowskim powstaniu patrol Kozaków buszował po pokojach, a uchodząc przed ułanami dom podpalił^[1].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. podpałka ż, palnik mrz, palenie n, palaczka ż, podpalacz m, podpalaczka ż

czas. rozpalać, podpalać, palić, popodpalać

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: podpalać

• słowacki: (1.1) podpáliť

źródła: