goniec (język polski)

goniec (1.1) na rowerze
goniec (2.1)
wymowa:
IPA: [ˈɡɔ̃ɲɛʦ̑], AS: [gõńec], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal. ​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) roznosiciel korespondencji
(1.2) wojsk. łącznik przekazujący meldunki i rozkazy

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) szach. figura poruszająca się po szachownicy na skos; zob. też goniec (szachy) w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(3.1) włók. skórzany element krosna
odmiana:
(1.1-2)
(2.1)
(3.1)
przykłady:
(1.1) Napisz do niego, by tu przybył jutro. Gońca wyślę natychmiast[2].
(2.1) Po ataku białym skoczkiem i gońcem mogliśmy się spodziewać ucieczki czarnych w narożnik szachownicy.
składnia:
kolokacje:
(2.1) zbić / pobić / stracić / poświęcić / podstawić gońca • debiut gońca • para gońców • różnobarwne / jednobarwne gońce • białopolowy / czarnopolowy goniec • mat skoczkiem i gońcem
synonimy:
(2.1) laufer
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) posłaniec
(2.1) figura
hiponimy:
(2.1) białopolak, czarnopolak
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. gon mrz, gonitwa ż, pogoń ż, gończy m
czas. gonić ndk., ganiać ndk., nagonić dk., naganiać ndk., pogonić dk., poganiać ndk., przegonić dk., przeganiać ndk., wygonić dk., wyganiać ndk., zagonić dk., zaganiać ndk., zgonić dk., zganiać ndk.
przym. gończy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1 2 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „goniec” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  2. ↑ Henryk Sienkiewicz: Quo vadis
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.