gonitwa (język polski)
gonitwa (1.2)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) uganianie się, ściganie
- (1.2) jeźdz. bieg koni podczas wyścigów
- (1.3) przen. natłok codziennych obowiązków
- (1.4) przen. wytężony wysiłek w celu zdobycia dóbr materialnych
- odmiana:
- (1.1-4)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik gonitwa gonitwy dopełniacz gonitwy gonitw celownik gonitwie gonitwom biernik gonitwę gonitwy narzędnik gonitwą gonitwami miejscownik gonitwie gonitwach wołacz gonitwo gonitwy - przykłady:
- (1.2) W pierwszej gonitwie ogier zajął drugie miejsce.
- (1.3) W codziennej gonitwie całkowicie zapomniała o zwróceniu książek do biblioteki.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. goniec mzw/mos/mrz, pogonia ż
- czas. wygonić dk.
- związki frazeologiczne:
- gonitwa myśli
- etymologia:
- prasł. *gonitva[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) chevy; (1.2) race
- esperanto: (1.2) ĉevalvetkuro
- rosyjski: (1.1) гон m (gon)
- włoski: (1.2) corsa ż
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.