dominikanin (język polski)

dominikanie (1.1)

wymowa:

IPA: [ˌdɔ̃mʲĩɲiˈkãɲĩn], AS: [dõmʹĩńikãńĩn], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob. ​

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) rel. członek katolickiego zakonu męskiego, założonego przez św. Dominika; zob. też dominikanie w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dominikanin	dominikanie
dopełniacz	dominikanina	dominikanów
celownik	dominikaninowi	dominikanom
biernik	dominikanina	dominikanów
narzędnik	dominikaninem	dominikanami
miejscownik	dominikaninie	dominikanach
wołacz	dominikaninie	dominikanie

przykłady:

(1.1) Ulicą idzie dominikanin w białym habicie.

(1.1) W mediach często widuje się dominikanów wygłaszających swoje poglądy.

(1.1) Zakon dominikanów powstał w celu przeciwdziałania ruchowi albigensów, a w późniejszym okresie dominikanie często sprawowali urząd inkwizytora, realizując misję głoszenia ewangelii „wszędzie, wszystkim i na wszystkie sposoby”.

składnia:

kolokacje:

(1.1) klasztor / kościół Dominikanów^[1] • dominikanie świeccy

synonimy:

antonimy:

(1.1) albigens

hiperonimy:

(1.1) zakonnik

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Dominik m, Dominika ż, Dominikanin m, Dominikanka ż, Dominikana n

forma żeńska dominikanka ż

przym. dominikański, podominikański

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) pol. Dominik; od imienia Dominika Guzmána^[2] < łac. dominicus → pański (należący do Boga)

uwagi:

(1.1) por. Domini canes

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Dominican
• białoruski: (1.1) дамініканец m
• chorwacki: (1.1) dominikanac m
• esperanto: (1.1) dominikano
• francuski: (1.1) dominicain m
• interlingua: (1.1) dominicano
• łaciński: (1.1) dominicanus m
• niemiecki: (1.1) Dominikaner m
• portugalski: (1.1) dominicano m
• rosyjski: (1.1) доминиканец m
• słowacki: (1.1) dominikán m
• włoski: (1.1) domenicano m

źródła: