czoło (język polski)

czoło (1.1)
czoło (1.2) procesji
czoło (1.2) pociągu
wymowa:
​, IPA: [ˈʧ̑ɔwɔ], AS: [čou̯o]
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) anat. część głowy nad brwiami i pomiędzy skrońmi
(1.2) początek, przednia część czegoś rozciągniętego
odmiana:
(1.1)
(1.2)
przykłady:
(1.1) Mój tato ma wysokie czoło.
(1.2) Lance Armstrong wysuwa się na czoło peletonu.
składnia:
kolokacje:
(1.1) czoło debila • marsowe czoło • myślące czoło • wytarte czoło
(1.2) czoło peletonu / pochodu / procesji / marszu • czoło lądolodu / lodowca / osuwiska / fali • na czele
synonimy:
(1.2) początek, awangarda
antonimy:
(1.2) ogon, ariergarda
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. czołówka ż, czelność ż, czołowanie n
zdrobn. czółko n
czas. czołować ndk.
przym. czołowy, czelny
przysł. czołowo
wykrz. czołem
związki frazeologiczne:
bić czołem • chodzić z podniesionym czołem / z podniesionym czołem • chylić czoła • mieć miedziane czoło • mieć wypisane na czole • na czele • pukać się w czoło • stać na czele • stawiać czoła / stawić czoło • w pocie czoła
etymologia:
prasł. čelo
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.